Dinsdag / Mardi 21/3/2017 - KTM Cargo & On the road to Pokhara

6u00: de wekker loopt vanmorgen extra vroeg af (al is 'vroeg' relatief want op dit uur zijn de Nepalezen meestal al volop aan hun dag bezig).

Om 7u30 vertrekken Bert, Yves, Leo en Edward namelijk richting Pokhara voor een verkenning ter plaatse met het oog op start van de opleiding morgen.
Johan blijft in KTM om samen met Balu de ‘Cargo-Case’ verder op te volgen.


ON THE ROAD TO POKHARA

Normaal gezien rij je met een bus ongeveer 7 uur over de 200 km tot Pokhara. Met een auto is dat pakweg 5 uur. Maar als je KTM buiten rijdt in de ochtendspits, moet je rekening houden met vertraging.
De 4 musketiers zitten dus vast in de ochtendspits maar de chauffeur kent enkele sluipwegen.  Uiteindelijk rijden ze er alsnog 7 uur over want de ‘driver’ is niet van de snelsten en ergens onderweg neemt hij een break want hij zat toch wat te knikkebollen achter zijn stuur.

Wanneer je de chaos en het hectische verkeer van KTM achter je laat, ontdek je een heel ander Nepal: heuvels en bergen, rivieren en slingerende wegen, dorpjes en mini-stadjes langs de weg, veel hangbruggen ook over de rivier die de reizigers langsheen zowat de hele weg vergezelt. En vooral veel groen en rust (een gigantisch contrast met het drukke stadsleven in KTM). Het is dan ook genieten van de uitzichten onderweg.

Honger moet je niet lijden als je onderweg bent. Regelmatig kom je stopplaatsen tegen waar je in een klein “wegrestaurantje” je keuze kan maken uit verschillende lokale gerechten. Best altijd eens vragen of het niet “spicy” is. Als je het vergeten bent dan kun je altijd “blussen” met witte rijst, brood of banaan. Bananen hier hebben niet de afmetingen van thuis, hé Edward. Bert had een tros “banaantjes” gekocht voor onderweg, 20 stuks voor 1,50 euro oftewel 150 Nepalese roepies.

De weg tussen KTM en Pokhara gaat door voor snelweg. Niet te vergelijken met onze Belgische autosnelwegen want hier bestaat deze enkel uit 2 rijstroken en dan nog zonder wegmarkeringen.  
Regelmatig staat het verkeer hier muurvast tgv verkeersongevallen. Vandaag blijven we echter gespaard, alhoewel het af en toe toch vrij spannend wordt wanneer 2 lokale TATA’s (Indisch auto- en vrachtwagenmerk) mekaar geen centimeter gunnen en dus naast mekaar de bochten ingaan.

Bij het binnenrijden van Pokhara zien we ‘de lokale lijnbus’ op zijn kant liggen in een greppel naast de weg. Toch weer eentje erbij op de teller...

Even inchecken bij Durba in zijn ‘Hotel 7 Continents’ (Durba is een vriend sinds jaren, onze local fixer en de hoteluitbater) en dan gaat het, kwestie van morgen vlot van start te kunnen gaan, voor een verkenning, richting ‘City Hall’ waar de 5-daagse opleiding door zal gaan.

Hierna rijden we naar de brandweerkazerne waar Edward zich op de haspel van de brandweerwagen gooit. Naar aanleiding van eerdere bezoeken wisten we dat de collega’s niet exact wisten hoe de haspel gebruikt moest worden maar Edward weet daar wel raad mee. Na wat vragen, zoeken en proberen, krijgt hij de haspel die een hogedruklans blijkt te zijn, aan de praat. Eén van de Nepalese brandweermannen die de haspel in de hand heeft, schrikt zich een aap als het flauwe straaltje water van een paar meter plots een ‘waterkanon’ wordt en de waterstraal plots de overkant van het binnenplein bereikt. Grote ogen, lachende blikken, het werkt ! Edward, Yves, Leo en Bert hebben al meteen hun visitekaartje afgegeven terwijl Johan ondertussen in KTM zijn tanden stuk bijt op de cargo.


CARGO-CASE

Nadat Bert, Leo, Edward en Yves richting Pokhara vertrokken zijn, gaan Balu en Johan aan de slag. We nemen telefonisch contact op met de expediteur die ons meldt dat het – misschien – gaat lukken. Door de aanslepende situatie zijn woorden als ‘misschien’, ‘niet zeker’ en ‘probleem’ zo’n beetje als rode lappen op een stier geworden. Het was op dat moment zo’n beetje de ‘misschien’ teveel en dus werd de koe, of is het de stier, bij de horens gevat en trekken Balu en Johan naar het kantoor van de expediteur om (ossen)kop en (koeien)staart aan de zaak te krijgen.

Het wordt een stevig gesprek maar aan het eind van de rit komt alles zoals steeds op z’n (stieren)pootjes terecht.

Er wordt koers gezet naar de ‘Custom Service’ waar nog één document moet worden opgehaald. Om 13u hebben we dat in handen en gaat het richting Air Cargo Building waar de laatste fase (de eigenlijke dedouanering) ten laatste om 14u00 van start moet gaan om tegen 16u00 rond te zijn want dan gaat de zaak weer dicht.

Het wordt, zoals steeds in Nepal, een boeiende en leerrijke ervaring: in het zog van Suman (expediteur) gaan we van lokaal naar lokaal, van computer naar computer, van goedkeuring tot goedkeuring en ondertussen lopen we ook nog eens een handvol keren door de grote loods waar het aantal dozen niet te tellen is.

Op dat moment wordt het duidelijk: binnen dit en een zucht, zien we onze 18 dozen met materiaal terug en kunnen we ze van op de laadkaai inladen. Eén zending gaat naar de kazerne van Bhaktapur in het oosten, de andere gaat westwaarts. Eerst een tussenstop bij Balu waar we de dozen voor het dorpje Ang Pang afzetten die later richting Everest-regio gaan en dan op weg naar Pokhara (met het materiaal voor Pokhara zelf en voor het dorpje Arnakot waar Prem vandaan komt).

Een heel speciale dank u aan 
* Ronny De Roeck die ons wegwijs maakte in de wereld van de cargo en ervoor zorgde dat al het materiaal vlot en heelhuids in KTM geraakte,
* Vijay Prasad Dhaubhadel, de Fire Chief van de brandweer van Bhaktapur, die de schoenen vanonder zijn lijf heeft uitgelopen om de nodige handtekeningen te verzamelen (tot die van de minister van Finance) waardoor we de goederen duty free konden invoeren,
* Balu Magar, onze man in KTM, allround fixer, vertaler en link tussen alle betrokkenen.
* Suman van Evergreen Cargo Services, de expediteur in KTM die de afhandeling van de goederen verzorgde.


ON THE ROAD TO POKHARA - THE SEQUEL

Het is ondertussen 17u00 en het begint te schemeren. De chauffeur laat Balu weten dat hij verwacht om rond 23u in Pokhara aan te komen. Dat wordt weer een nieuwe ervaring: ‘s nachts onderweg op Nepalese wegen. Maar een Nepalese chauffeur is best wat gewoon en twee korte stops en 6 uur later komen we aan in Pokhara waar Bert ons op z’n blote knietjes opwacht aan de poort van het Hotel 7 Continents (Edward, Leo en Yves liggen al in hunne nest).

Even uitladen en dan nog wat uitblazen en bijpraten bij een glas vooraleer onder de wol te kruipen.


Wat een dag ! Maar het is in orde gekomen, we zijn in Pokhara mét materiaal en een verhaal voor de kleinkinderen rijker.

Foto's:  http://firefighters-4-nepal.reislogger.nl/foto/21-kathmandu-cargo

(verslag: Johan)