25/11: Poon Hill & Bhaktapur

(version FR ci-dessous / ENGLISH version see below)


2 man aan het genieten van het uitzicht op Poon Hill, 11 anderen die de eeuwenoude stad Bhaktapur (bij KTM) ontdekken en tekenen voor alweer een ceremonie, ditmaal in Bhaktapur bij Chief Vijay en z’n team,… het kan niet anders dan dat het rustig is in Pokhara ;-)

Terwijl Francis en Christophe alweer om 5u ’s ochtends uit bed kropen om vanuit Ghorepani de laatste 400 meter hoogteverschil te overbruggen om vanop Poon Hill de Himalaya te bewonderen bij zonsopgang en Johan zich nog eens omdraait in bed, trekken 11 brandweermensen en verpleegkundigen naar de oude stad Bhaktapur.  Vorige week waren we al in de brandweerkazerne van deze eeuwenoude stad die op de lijst van Werelderfgoed van de Unesco staat. Maar nu komt de stad zelf aan bod.

Hier volgt het live verslag van Christophe vanop Poon Hill:  “We werden vanmorgen om 5u30 buiten verwacht om nog 400 m trappen te doen om vanop 3200 m naar de zonsopgang te kijken. 400 m trappen vergden enige moeite op onze nuchtere maag, maar onze moeite werd beloond… en hoe:  adembenemend hoe de zon de toppen van 7000 en 8000 m elke seconde opnieuw anders wist te belichten en ons kon laten genieten van een magnifiek uniek schouwspel... 
Daarna was het weer afdalen geblazen, en dit traject werkten we af in een kleine 3 u, maw 3 x “Rum ‘o clock” en Anil very happy beneden aangekomen. 
Na een 4 uur durende zotte rit, waarbij ik met mijn elleboog die uit het raam van de jeep hing en ik bijna terechtkwam in de anus van een of ander koeachtig beest dat zodanig dicht stond en niet uit de weg wou gaan bij het door een put rijden, kwam ik met twee bruine strepen in mijn boxershort aan in Pokhara. 
Vanavond nog nagenieten en de koffers pakken, want morgen trekken we naar Rupakot resort om lekker te gaan relaxen 🤩🤩.”

Ondertussen zitten Edward en C° in Bhaktapur…

Nadat de stad haar geheimen kenbaar maakte dankzij gids Nabaraj (aka Nabu), trekt het gezelschap naar de brandweerkazerne wat verderop waar Vijay en zijn team hen opwachten met de nodige égards.  Ze worden letterlijk en figuurlijk in de bloemetjes gezet, ontvangen een topi (typische Nepalees hoedje) en ieder ook een aandenken:  een beeldje van Buddha met een gepersonaliseerd naamplaatje erop aangebracht.

Edward: “We werden we nog eens ondergedompeld in de geschiedenis en cultuur van Nepal. Een bezoek aan de middeleeuwse stad bhaktapur (zowat Brugge maar dan Nepalli style) met goeie gids brengt ons honderden jaren terug in de geschiedenis. Daarna gaat het naar Bhaktapur firebrigade waar we naar Nepalese gewoonte warm onthaald worden en in de bloemetjes gezet worden. Prachtig!  Ik wil Vijay, de firechief van Bhaktapur, bedanken voor zijn ongeziene toewijding. De overgave voor zijn mensen kan enkel een voorbeeld zijn voor velen in ons land.  Hierna kan ik moe maar meer dan voldaan en blij terug naar huis.

BHAKTAPUR (ook wel Bhadgaon/Khwopa “City of Devotees” genoemd) ligt ongeveer 13 kilometer ten oosten van Kathmandu, de rit duurt ongeveer één uur.  De stad is autovrij, wat het veel aangenamer maakt om te bezoeken. Een van de blogs noemt Bhaktapur het Brugge van Nepal.  Wie Bhaktapur binnen wil, moet een toegangsticket kopen.  En als je in de stad wil overnachten, moet je je toegangsticket bij aankoop laten stempelen. Dan is je het een week geldig en kan je ’s avonds van de zalige rust genieten, wanneer de meeste toeristen terug naar hun hotel in Kathmandu vertrokken zijn. Het toegangsgeld wordt onder andere gebruikt om de stad te renoveren. 
Bhaktapur is de derde en best bewaarde koningsstad van de Kathmanduvallei. De straatjes zijn bijvoorbeeld nog geplaveid zoals vroeger, wat de sfeer van een oude soek oproept. Bovendien leven heel wat inwoners nog van landbouw.  Trotter noemt een bezoekje aan de stad “het absolute hoogtepunt”. Zeker na “sluitingstijd” i s het heerlijk ronddwalen in Bhaktapur. (normaal overnachten jullie in Bhaktapur, dus de rust kan je meepikken). De stad heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de 9e eeuw, toen de stad door Koning Ananda Deva gesticht werd. Later werd de stad een van de belangrijkste steden van het land, zowel op cultureel als politiek vlak. Die positie kon ze tot de tweede helft van de 16e eeuw behouden. De meeste tempels en paleizen dateren van de 15e en 17e eeuw. 
De stad bestaat uit twee delen: de bovenstad in het oosten, de benedenstad in het westen. Bij bepaalde feesten komen de twee stadsdelen in botsing door rituele gevechten. 
Leuk weetje: de film ‘Little Buddha’ werd opgenomen in Bhaktapur op Durbar Square.  Op dat plein staat onder andere het koninklijk paleis met de Gouden Poort. Het koninklijke paleis bestaat uit twee afzonderlijke gebouwen die verbonden worden door de Gouden Poort. 
Het huidige paleis is jammer genoeg slechts een schaduw van wat het ooit was. Van het oorspronkelijke paleis is echter alleen nog de voorgevel op tekeningen te zien. Rechts van de poort staat het oudste originele deel van hetkoninklijk paleis: het paleis met 55 vensters. In dit gebouw werd in de loop van de twintigste eeuw het eerste glazen raam van Nepal geïnstalleerd. Binnenin is er een museum van houtsnijwerk. In de kamer van de koning kan je fresco’s zien, de best bewaarde van de hele vallei. 
Achter de Gouden Poort bevindt zich de tempel van Taleju. Enkel toegankelijk voor hindoes. Daar verblijft de Kumari van Bhaktapur tijdens de Daisinperiode. Een kumari is een levende godin. Om de godin te kiezen, wordt een test georganiseerd: 3-jarige meisjes worden een nacht in een tempel opgesloten. De priester probeert hen de hele nacht bang te maken – enkel het meisje dat het meest onverschrokken is, kan de godin zijn. Zij blijft godin tot ze voor het eerst bloedt (door verwonding of menstruatie). Ze verschijnt op feesten in het openbaar en dagelijks op haar balkon. 
Recht tegenover de Gouden Poort staat de Pashupatinath Temple, ter ere van Shiva. Deze tempel verschilt sterk van het complex met de crematieplaatsen in Kathmandu. De tempel heeft drie verdiepingen, waarvan het dubbele dak gesierd wordt door een reeks erotische houtsnedes. Erotische kunst is een vorm van mysticisme die in de 6e eeuwbekend werd in India. Het was ee opstand tegen de strenge orthodoxe kasten. Het tantrisme bereikte uiteindelijk alle kastes en vrouwen. 
Een van de meest indrukwekkende tempels op het Durbar Square is de Chyasilim Mandap. Hoewel de oude tempel in 1934 instortte en opnieuw opgebouwd werd op basis van een foto, is hij echt een bezoek waard. Vanop het platform heb je een mooi uitzicht over het plein met al zijn monumenten. De tempel is sinds zijn wederopbouw het onderwerp van hevige discussies: om te zorgen dat het gebouw bij een eventuele volgende aardbeving niet opnieuw zou instorten, werd de tempel op verschillende plaatsen verstevigd met ijzer. Dat ijzer is echter niet toegelaten in religieuze gebouwen en werd dus door heel wat gelovigen veroordeeld. Na lange discussies heeft het geloof hier toch het onderspit moeten delven tegen de wetenschap en de rede. 
Het Potters’ Square (Bolachhen Tole, in buurt Kumalé) is het hart van Bhaktapurs aardewerkindustrie. Het plein staat dan ook steevast boordevol aardewerken potten die staan te drogen in de zon. De pottenbakkers laten toeristen ook zelf aan de slag gaan met de klei en de draaischijven. Je eigen pot meenemen kan niet, met de traditionele bakmethodes heeft een pot ongeveer vier dagen nodig om uit te harden. De potten worden niet in een oven gebakken zoals wij die kennen maar onder een constructie van modder en stro. De potten worden in het stro gebakken en blijven nabakken in de mengeling van modder en hete as.
Bhaktapur is ook gekend voor de maskers van papier-marché, de poppen die goden voorstellen, houtsnijwerk en tangka’s (geschilderd/geborduurde Tibetaans boeddhistische banier, oorspronkelijk in klooster of boven familiealtaar gehangen, tijden ceremoniële processies gedragen door monniken).
Tot slot is Bhaktapur ook gekend voor de plaatselijke lekkernij: dahi (jujudhau in het Newari, betekent “koning van de yoghurts”). Dahi is een dikke yoghurt, gemaakt van buffelmelk en geserveerd in een grote ceramieken kom. Het wordt als tussendoortje gegeten of als zoete afsluiter na de maaltijd.

Na een stop bij de Civil Aviation Academy waar we vorige week nog les gaven en nu een contract afsloten voor de overdracht van het geschonken materiaal en de container, rijdt het gezelschap, moe maar voldaan weer naar Thamel waar een avondmaal de innerlijke mens verzadigt en een deugddoende nachtrust de batterijtjes oplaadt voor hun laatste dag in Nepal.  Morgen maandag staat in de voormiddag Swayambunath, beter gekend als ‘Monkey Temple’ op het programma.  In de namiddag trekt Hilde naar Kids Shangrila Home, een Belgisch huis voor straat- en weeskinderen dat ze, net als Johan, steunt.

=================

Version FR (25/11) : POON HILL & BHAKTAPUR 

2 hommes qui profitent de la vue sur Poon Hill, 11 autres qui découvrent l’ancienne ville de Bhaktapur (près de Katmandou)et s’offrent une nouvelle cérémonie, organisée cette fois à Bhaktapur par Chief Vijay et son équipe... C’est donc bien à Pokhara que le calme règne.

Alors que Francis et Christophe sont à nouveau sortis du lit à 5h pour franchir le dernier dénivelé de 400 mètres au départ de Ghorepani pour admirer le lever du soleil sur l’Himalaya depuis Poon Hill et que Johan se retourne encore une fois sous la couette... 11 combattant(e)s du feu et infirmiers(ières) se dirigent vers l’ancienne ville de Bhaktapur. La semaine dernière, nous étions déjà dans la caserne des pompiers de cette ville historique qui figure sur le Patrimoine Mondial de l’UNESCO. Mais cette fois, c’est la ville-même qui s’offre à nous.

Voici le récit « live » de Christophe depuis le sommet de Poon Hill : « Ce matin, à 5h30, nous étions attendus pour gravir 400 m d’escaliers afin d’admirer le lever du soleil à 3.200 m. 400 m d’escaliers assez ardus pour nos estomacs vides...mais nos efforts furent largement récompensés... A chaque seconde, le soleil éclairait de manière différente les sommets des 7.000 et 8.000 m, ce qui nous offrait un spectacle somptueux.

Et puis, la descente...trajet parcouru en 3h à peine, en d’autres termes 3x »Rum o’clock » et Anil « very happy » d’être arrivés en bas.
Après un parcours complètement fou de 4h, pendant lequel j’ai failli enfoncer mon coude, qui pendait le long de la portière, dans l’anus de l’une ou l’autre bête à cornes qui nous collait et refusait de se bouger...et après le passage d’un grand trou...je suis arrivé à Pokhara avec 2 lignes brunes dans mon boxer short.

Ce soir, un peu de détente et puis boucler les bagages, car demain nous partons pour Rupakot une méga détente. » Entre-temps, Edward et Cie sont à Bhaktapur...

Après que la ville a révélé ses secrets grâce au guide Nabaraj (Nabu pour les amis), la compagnie se dirige vers la caserne des pompiers où les attendent avec tous les égardsVijay et son équipe. Ils sont couverts littéralement couverts de fleurs, ils reçoivent un « topi »(couvre-chef népalais typique) et un souvenir : une petite statue de Bouddha avec une plaquette personnalisée à leur nom.

Edward : « Une fois de plus, nous nous retrouvons plongés dans l’histoire et la culture du Népal. Une visite de la cité médiévale de Bhaktapur (un peu comme Bruges mais dans le style népalais) avec un bon guide nous fait remonter l’histoire. Ensuite, cap sur la brigade des pompiers de Bhaktapur où, selon la coutume népalaise, nous sommes accueillis chaleureusement avec des fleurs. Magnifique ! Je désire remercier Vijay, le Chief des pompiers de Bhaktapur pour son dévouement sans limites. Son dévouement pour ses hommes peut servir d’exemple à beaucoup de nos compatriotes. Après tout ceci, je peux rentrer chez moi plus que satisfait et content.

Après un arrêt à la Civil Aviation Academy où nous avons donné cours la semaine dernière et où nous avons maintenant conclu un contrat pour la remise du matériel offert et du container, tout le groupe, fatigué mais satisfait, regagne Thamel où le repas du soir rassasie le corps physique et où une bonne nuit de repos recharge les batteries pour leur dernier jour au Népal. Demain lundi, la matinée sera consacrée à la visite de Swayambunath – mieux connu sous le nom de

« Temple des Singes ». Dans l’après-midi, Hilde se rend au « Kids Shangrila Home », un foyer pour enfants des rues et orphelins, qu’elle sponsorise au même titre que Johan.

=================

ENGLISH Version (25/11): Poon Hill & Bhaktapur

Two people enjoying the view atop Poon Hill, eleven others exploring the ancient city of Bhaktapur (near KTM) and taking part in yet another official ceremony at the Bhaktapur fire station, courtesy of Chief Vijay and his team,... no wonder it's so quiet here in Pokhara. ;-)

In Ghorepani, Francis and Christophe rise once more at 5AM in order to climb the last 400 metres of Poon Hill, where they hope to catch another beautiful sunrise over the Himalayas. Meanwhile, eleven firemen and nurses make their way to the ancient city of Bhaktapur, which is a UNESCO world heritage site. We were already familiar with its fire station from our training last week, but today we'll be seeing its historic city.

The following is Christophe's moment-by-moment report from atop Poon Hill:

"This morning we were expected to be at the outside of the lodge at 5:30 AM in order to climb 400 metres of stairs, allowing us to watch the sun rise at 3200 metres above sea level. Those 400 metres of stairs took some effort, especially on an empty stomach, but our efforts were more than rewarded: The way in which the sun illuminates the 7000 and 8000 metre high peaks slightly differently with each passing second is nothing short of breath taking. We were truly treated to a magnificent and unique spectacle. Afterwards we started our descent down the hill. This was accomplished in about three hours, or in other terms, three "rum-o-clocks". Our guide Anil was particularly cheerful as we arrived at the bottom. A crazy four-hour drive, which almost saw me and my elbow (hanging out of the window at the time) impale some cow-like creature, which didn't budge as we drove past it to evade a big pothole, saw me arriving at Pokhara with some skid marks in my boxer briefs. Tonight we continue to reminisce and we will pack our suitcases too, because tomorrow we're heading to Rupakot resort to go and relax a little 🤩🤩."

Meanwhile, Edward and the rest of the group are in Bhaktapur...

After the city's secrets have all been revealed to them by their tour guide Nabaraj (Nabu for short), the group heads for the Bhaktapur Fire Station. There, Chief Vijay and his team are awaiting them with due honours. They present our team with garlands, topis (typical Nepali hats) and mementos: Buddha figurines with personalized name plates.

Edward: "Once more we were immersed into the history and culture of Nepal. A visit to the medieval city of Bhaktapur (think Bruges in Nepali style) with a great tour guide takes us a couple of hundred years back into time. Then it's on to the Bhaktapur firebrigade where we are received warmly, as is the Nepali custom, and showered with expressions of gratitude. Delightful! I would like to thank Mr. Vijay, the Bhaktapur Firechief, for his unbelievable commitment. His dedication to his people can serve as an example to many back home. After this, although tired, I can only return home feeling happy and more than fulfilled."

BHAKTAPUR (also called Bhadgoan/Khwopa, "City of devotees") lies about 13 kilometres east of Kathmandu, about one hour by car. The city is car-free, which makes it very pleasant to visit. In our blog, we referred to it as the Bruges of Nepal. To enter the city, you need an admission ticket. If you would also like to spend the night there, your tickets needs to be stamped appropriately upon purchase. That way it will remain valid for a whole week, allowing you to enjoy the peace and quiet once most tourists have left for their hotels in Kathmandu. Admission fees are used, amongst other things, to fund the city's renovation.
Bhaktapur is the third and best preserved of the royal cities in the Kathmandu valley. The streets are still paved in the old manner, invoking the atmosphere of an old souk. Many of its inhabitants still make a living through agriculture. Trotter calls a visit to the city "the absolute highlight". Especially after "closing time" it is lovely to roam about Bhaktapur. The city has a rich history dating back to the ninth century AD, when it was founded by king Ananda Deva. Later, the city became one of Nepal's most important ones, both culturally and politically. They were able to maintain that position of influence until the mid-16th century. Most of the temples and palaces date from the 15th through 17th century. Bhaktapur consists out of two parts: the upper city in the east, the lower city in the west. At certain holidays the two parts clash in ritual combat.
Fun piece of trivia: The movie "Little Buddha" was made in Bhaktapur, on Durbar Square. This square is home to the royal palace with its Golden Gate, which connects the two buildings making up the palace. Unfortunately, what currently remains of the structure is but a shadow of its former glory. Of the original palace, only drawings of its facade remain to us. To the right of the gate one can find the oldest part of the royal palace: the palace of 55 windows. It was in this building that at some time during the 20th century, the first glass window of Nepal was fitted. The interior is home to a wood carving exhibition. In the king's room one can see some of the best preserved frescos of the valley.
Behind the Golden Gate, one finds the Taleju Temple. This is only accessible to Hindus. During the Daisin period, the Bhaktapur Kumari sojourns here. A Kumari is a living goddess. To appoint the goddess, a selection procedure is followed: three year old girls are locked into the temple for an entire night. The priest tries to frighten them all night long and only the most fearless girl can be considered as a goddess. She will remain in divine office until she bleeds for the first time (either through injury or menstruation). On holidays she appears in public, and one can see her daily on her balcony.
Straight across from the Golden Gate is the Pashupatinath Temple in honour of Shiva. This temple is very different from the cremation ground complex in Kathmandu. It consists of three floors, of which the double roof is adorned with a series of erotic wood carvings. Erotic art served as a form of mysticism in 6th century India. It was a way of rebelling against the strict orthodox caste system. Eventually, the Tantra reached all castes and women.
One of Durbar square's most impressive temples is the Chyasilim Mandap. Although the old temple, which collapsed in 1934, was rebuilt off of a photograph, it is very much worthy of a visit. From atop its platform you have a nice view of the square and all its monuments. Reconstruction of the temple caused quite the stir in the community: To keep the temple from collapsing again during an earthquake, the structure was fortified with steel. Traditionally however, steel is not allowed into religious buildings and as such the project was condemned by many. After much discussion, this was one occasion where religion had to yield to scientific rationale.
Bolachhen Tole, the Potter's square, in the Kumalé quarter of the city, is the heart of Bhaktapur's pottery industry. As such, the square is pretty much permanently filled with earthenware vases, drying in the sun. The potters also allow tourists to put their hands to the clay and pottery wheels. Taking your own pot home is unfortunately not possible. Traditional methods of baking take about four days for the pot to cure. The pots are not baked in an oven as we know it, but beneath a mud and straw structure. They are baked in the hot-burning straw first and then continue to bake further in the mixture of mud and hot ashes.
Bhaktapur is also known for its papier-maché masks, puppets representing deities, wood carvings and tangkas (painted or embroidered Tibetan Buddhist banners, which are traditionally hung in monasteries or above family altars, as well as being carried around by monks during ritual processions).
Finally, Bhaktapur is also known for its local treat: dahi (jujudhau in Newari, meaning "king of yoghurts"). Dahi is a thick yoghurt, made with buffalo milk and served in large ceramic bowls. It is usually eaten as a snack, or for a sweet desert.

Before heading back to the hotel in Thamel, we make a quick stop at the Civil Aviation Academy. Last week this was one of our training locations and we're now signing a contract with them for the transfer of donated materials and our shipping container. Tired, but happy, the team enjoys a nice dinner and refreshing night's sleep before they start their last day in Nepal. Tomorrow morning, a visit to Swayambunath (better known as "Monkey Temple") is planned. In the afternoon, Hilde will go and visit the Kids Shangrila Home, a Belgian home for poor and orphaned children which, just like Johan, she has been supporting.